|
|
Цень шавелiцца ў куце,
Хмар цяжарных чарада.
I счарнела неяк вусце,
У чорных дрыжыках вада.
Дрэвы вецер гне паўднёвы,
Гром разок прагаманiў.
Трэск маланкi, на галовы
Дождж пшанiцу раструсiў.
Запалiлi грубку ў хаце,
Жоўтым плешчыцца агонь.
Тры дзянькi яшчэ да Свята,
Трасе грывай змокшы конь.
Сяргей Качанаў-Брандт, 08.04.2015
Калi б мелi мову Хатынi званы,
Яны б расказалi пра жахi вайны.
Яны бы прамовiлi: «Хопiць Крывi!»
Нашчадкам б данеслi турботы сваi.
Званы б расказалi пра спалены сон,
Iх голас грымеў бы ад назваў iмён.
Яны бы зламалi фарпост цiшынi,
Але слоў не маюць Хатынi званы.
Ляцiць над зямлёю жалобы матыў,
Успомнiце, людзі, чым стала Хатынь!
Вярнуцца дамоў журавы па вясне,
Як душы дзяцей, спаленых на вайне.
Сяргей Качанаў-Брандт, 29.03.2015
Сват Тарфянiкy, Хрумцяй,
З-за вугла не паглядай,
Пад акном не бармачы,
Не палохай, не хрумчы.
I маленькiх не чапай,
Брат Кiкiмары, Хрумцяй.
Малачком аблiта луста,
Вось табе льнаная хустка.
Ты iдзi ў лес сцяжынкай
I хрумсцi сваёй галiнкай.
Ты маленькiх не чапай,
Сын Вадзянiку, Хрумцяй.
Як туман вячэрні, згiнь!
Я кажу табе: “Амiнь!”
Сват Тарфянiкy, Хрумцяй,
Ад прамовы уцякай!
Сяргей Качанаў-Брандт, 26.03.2015
Там, дзе распахана ралля
Пад плугам моцнага каня,
Узыйдуць потым каласкi
I засiнеюць васiлькi.
Там, дзе хвалюецца раўчук
I лiчыць ластаўкi хлапчук,
Дзе цягне кмiнам ад ракi,
Снуюць паважныя гракі.
Дзе за абшарамi абшар
I трошачкi народных чар,
Сцяжынам, як вядома, брат,
За вёскай чысты далягляд.
Дзе роўныя ляжаць пакосы,
Блiшчаць бурштынавыя росы.
Вiсiць буслiны клёкат звонкi,
То Беларусь — мая старонка.
Сяргей Качанаў-Брандт, 23.03.2015
|
Рэкамендуем:
|
|
Новыя каментары