Казкі беларускія

Дзянькоў, магчыма, восем да Дзядоў,
Альжбетка ў братоў гуляла да начы.
У маладую яблыньку, у назвы гaрадоў,
Забыўшы пра дагляд — так добра на пячы.

Аднак да хаты ноччу — нi на крок!
“Я так баюся, бацька за мной прыйдзе!”
Гiсторыю жахлiвую, як чорт збiраў аброк,
Паведала братам, нiхто не быў у крыўдзе.

Пра цыганоў, што кралi маленькiх дзяцей,
I страву з iх варылi, вось якiя жахi!
Газнiчка згасла, дзецi бачаць, ля дзвярэй,
Стаiць рагаты чорт з торбаю пад пахай.

Хацелi зараўсцi — здранцвеў нямы язык,
А чорт блiжэй, вось ён стаiць ля печы.
Нарэшце да палiцы прычапiўся крык,
Калi Альжбетку брат крануў за плечы.

У гэтым рэве звонкiм хатка ажыла,
На кухнi адгукнулася бабулька.
Свет запалiла, замест страшнога — чапяла,
Чорт знiк, вiсiць на чапяле кашулька.

Звалiўся на падлогу меньшы брат,
Альжбетка, як пажарная сiрэна,
Крычала так, што заглянуў у госцi сват,
Трамаючы у руках альховае палена.

А потым дзецi расказалi самi ўсё —
Пра цыганоў i пра аброк чарцiны.
I кожны атрымаў ад дзеда за сваё,
Альжбету ж прамiнула добрая лазiна.

Нi слова ў гiсторыi маёй хлуснi,
Альжбетка дзень, як у госцi не заходзiць.
„Вось былi на двары, а потым дзе яны?
Малымi ўсё ж нявестка верхаводзiць!“

Сяргей Бранд, 17.10.2012

ЧАСТКА ШОСТАЯ ПРА ПАПАРАЦЬ КВЕТКУ Ў НОЧ НА ІВАНА КУПАЛА

УСТУП
Расказалi млыну гусi,
Што ёсць там, на Беларусi,
Продкаў тайна ў народзе —
Адзiн раз толькi ў годзе.
Летам цёплым, на хвiлiну,
Па сакрэту толькi млыну,
Усе шукаюць цуда-кветку,
I дарослыя i дзеткi.
Хто сарве — кажы жаданне,
Хочаш грошы, не — каханне.
Але, як казалi гусi,
Кветка, што на Беларуci.
Мае смак народнай волi,
Не знайсцi яе нiколi…

Сэрца птушкаю ды вольнай
Рвецца крыкам не маўчыць.
Жудасна так, як нiколi,
Слова нават не гучыць.

Ад ялiн — чорныя плямы,
Сонца хутка дагарыць.
I паветра стане цьмяным,
Лiст альховы задрыжыць.

Загалосiць на балоце
Раптам у голас немаўля.
Пырсне цяжкiм па чароце
I паводзiць кругалля.

Каранi чапляюць ногi,
Зноў губляецца сцяжынка.
Адпачыць, прысесцi б трохi,
Суха стрэлiла галiнка.

Не шукай, чаго не маеш,
Ты ж вунь бачыш, не здаецца.
Страшнае ў начы трымае
Кветку фарбай твайго сэрца.

Ляшук-дзядзька, як сабака
Крычыць сiпла: “Асцярожна!”
I знямела кроў ад жаху.
Бо далей табе няможна!

Але там, дзе карнявiшча,
Трапячыць нешта чырвоным.
Ляпае крылом i свiшча
Быццам рак у начы варона.

Раз у год такая ночка
Нежыць, вурдалакi, зданнi.
Па рацэ плывуць вяночкi,
Таямнiчы смак жаданняў.

Кветка-мара ў начным краi
Мае моц даўнiшняй веры.
Дык трамай, калi ўтрымаеш,
Гэту тайну без даверy.

Не паспеў — сарвалi кветку,
Перад самым тваiм носам.
I вось гэтай ночкай рэдкай
Стаў i ты цяпер дарослым.

Зразумей, што ёсць у свеце
Свае тайны i прыгоды.
Але зноў шукаеш дзесьцi
Кветку-шчасця для народа.

Сяргей Брандт, 01.06.2013