|
Лес цямнюткi поўны чар,
Замiрае лiст у ценi.
Ноч не стане на каленi,
Не схавае месяц твар.
Не зацягне ў свой сон,
Не кране агеньчык сэрца.
Рыпнуць горка неяк сенцы,
Жаль адыйдзе ад вакон.
За нагу трава кране,
Рвецца крык нечалавечы.
Але дыхаць болей нечым,
Жудасна, як быццам у сне.
Стог сустрэне на шляху,
Ён накрыўшыся туманам,
Будзе плямай нечаканай,
Што ўбачыш за вярсту.
Сяргей Брандт, 29.11.2013
Народнаму майстру Тарасюку Мікалаю Васільевічу
Пайшло сонца на ўсход,
Слухай казку пра народ.
Ён калісьці быў разумным,
Дамавітым і не сумным.
Зямлю конікам араў,
А ўвечары – спяваў.
Былі ж я го дзеткі,
Як рамонка кветкі.
Што здарылася затым —
Лёсам цяжкім горкі дым.
Грак жалобна закрычаў
І народ драўляным стаў.
Стаў народ драўляным
Быццам замаўляным.
Робіць – зранку да начы,
І маўчыць, маўчыць, маўчыць.
Без цяпла і без сумлення
Добра ставіць на калені.
Маўчаць людзі з дрэва,
А каму што трэба?
Дзе знайсці замову,
Каб чароўным словам
Ці якім указам
Ператварыць усё разам.
Але трымаюць моцна
Ніткай шэрай кросны.
Можа зноў для пана
Ты, народ драўляны.
14.11.2013, Сяргей Брандт
Сапраўдная гiсторыя, якую расказала мне ў дзяцінстве адна лекарка-шаптуха
ЧАСТКА ПЕРШАЯ. КАЛI ДРЭННАЕ ЖЫВЕ ПОБАЧ
У вельмі даўнiя-даўнія часы, калi наша краiнa яшчэ мела зямлi, лесу, палёў i абшараў y разы больш, чым цяпер i калi дрэннае было побач з добрым, i ўсiм хапала сонейка i месца, на адным ўзлеску жыла сям’я паляўнiчага. Сям’я тая была невялiкая: бацька, мацi i сынок Цiмошка. Дык вось бацька цэлы дзень паляваў для пана, таму што ўсе былi пад панамi лясных звяроў i азёрных птушак. Мацi, паважаная людзьмi лекарка, збiрала зёлкi ў лесе, рабiла з iх цалебныя напоі і гаючыя мазі. Цімошка, хлопчык гадоў сямi-васьмi, лавiў срэбраных плотак i тлустых лiнькоў каля запрудкi, дзе стаяў стары рыпучы млын.
Чытаць далей » КАЗКА ПРА ТОЕ, ЯК У ГОРЫ I ЧОРТ ДАПАМАГЧЫ МОЖА – Сяргей Брандт
Восень перапелкаю шэрай загалосiць,
На вячэру з мокрымi лiсцямi запросiць.
Адшумiць нявыразна лес дажджом сталёвым,
Дагараць у печцы цяплом хуткiм дровы.
Кветкi адмiлуюцца, памянуць вясёлку,
Водар смачны чуецца — у вяночках зёлкi.
Пад дажджом i сена цьмяным занямела,
У капне ля лесу аж да зямлi прысела.
Асцярожна курачка ў сянях заквохчыць
I замоўкне раптам з надыходам ночы.
Неба адпачнуўшы, ссуне ў цемру хмары,
Месячык пральецца срэбрам на абшары.
Сяргей Брандт, 23.10.2013
|
|